Family in town

Wat een werk altijd, de reisverslagen. Gelukkig wilt mijn moeder tijdens haar verblijf het verslag schrijven, schilt mij weer werk aangezien ik het zo druk heb! Ik hoop dat jullie even de tijd hebben, want mijn moeder kan heel uitgebreid vertellen.
Vrijdag 9 mei. Nadat we een voorspoedige reis hebben gehad kwamen we vrijdagmorgen rond half 9 aan. Loes zou rond 13 uur naar ons appartement komen, daarom was de verrassing enorm groot toen ze ons toch stond op te wachten in de aankomsthal. Wat is het na ruim 3 maanden fijn om je dochter weer in de armen te kunnen sluiten. Dat was in ieder geval al een goed begin van onze vakantie! We hebben op ons gemak uitgepakt, rustig gezeten en gezellig bij gekletst. In de loop van de middag begonnen we met een stadswandeling onder leiding van gids Loes. Inmiddels lopen we dagelijks door een park waar het stikt van de eekhoorntjes. Ze zijn helemaal niet schuw en werkelijk overal te zien. Het is ook een lust voor het oog om deze diertjes van hot naar haar te zien rennen en oma raakte dan ook niet uitgekeken. We hebben een rondje Longstreet gedaan en later op de avond heerlijk gegeten bij een Italiaan.
Zaterdag 10 mei. We mochten van Loes (die gezellig bij ons was blijven slapen) niet te veel ontbijten omdat ze ons mee wilde nemen naar The Old Biscuit Mill. Dit is een markt waar je kleding, sieraden, kunst en andere zelfgemaakte spullen kan kopen. Maar waar het eigenlijk om ging was het eten. Een gezellig ingerichte hal staat vol met allerlei kraampjes waar je de meest uiteenlopende maaltijden kunt nuttigen. Van sushi, tot Vietnamees. Van smoothies tot zelfs Brusselse wafels. Deze laatste werden verkocht door een Nederlandse vrouw uit Bussum, die
even later enthousiast riep; “Heey Bernie” maar dat bleek toch niet ‘mijn’ Bernard te zijn. Er was live muziek waar we nog even bij gezeten hebben. Aangezien de stemming er lekker in zat zijn we daarna naar het Afrikaans Museum geweest. Het kost werkelijk niets, omgerekend 2 euro per persoon. Klederdrachten, gebruiksvoorwerpen van vroeger en de hele fauna van Afrika werd daar tentoongesteld. Er hing een geraamte van een potvis, er was een opgezette giraffe en het geraamte van een dinosaurus. Veel nep, maar toch wel interessant om te zien.
’s Avonds hebben we heerlijke hamburgers gegeten en was ook Joelle (een huisgenoot van Loes) aangeschoven. Iris, Loes en Joelle zijn nog op stap geweest in longstreet, de uitgaansstraat van Kaapstad.
Loes: gezellig een paar drankjes gedaan, alle mannen van ons af moeten slaan en lekker gedanst. De mannen van ons af slaan viel op zich wel mee maar Iris werd er op den duur redelijk gek van. Later zijn we Wout en Tim met hun vriendinnen nog tegen gekomen en uiteindelijk tevreden naar huis gekeerd.

Zondag 11 mei. Moederdag en Bernard is jarig!! Feest dus. Iris was bij Loes blijven slapen en de ‘oudjes’ gingen op pad om een kopje koffie te drinken. We belandden uiteindelijk op een terrasje in de zon alwaar de meisjes even later ook aansloten. We kregen van de kinderen (Joost en Aileen ook bedankt!) kaartjes voor concert van Marco Borsato. Omdat het een mooie dag was besloten we ’s middags naar Waterfront te gaan. We lieten ons bij Seapoint afzetten en zijn langs de zee naar Waterfront gelopen. Dit was uiteindelijk nog een flinke wandeling, maar we hebben lekker op ons gemak gedaan en genoten van het weer. Eenmaal daar hebben we eerst onder begeleiding van live Music (niet de beste kwaliteit, maar ze zongen wel John Denver) wat gedronken en daarna wat winkeltjes bekeken. Omdat we bij de haven waren besloten we vis te eten. Het was lekker, maar Loes werd daar verschrikkelijk onwel.
Loes: ik wil er verder niet te veel woorden aan vuil maken, maar ik heb een allergische reactie gekregen op de vis waarschijnlijk. Koud, warm en dan weer koud, uitslag op mijn armen en vervolgens de wc moeten bezoeken, niet om te plassen. Toen we thuis kwamen ben ik meteen naar bed gedaan en gelukkig voelde ik me de volgende dag weer helemaal de oude.
Maandag 12 mei. Loes had als plan om ons mee te nemen naar de botanische tuinen van Kirstenbosch. Het was er mooi. Omdat het zo heuvelachtig is heb je al meteen een heel andere indruk dan bijvoorbeeld de Keukenhof. Ik zal jullie de details van de verschillende soorten tuinen besparen, maar het was zeker de moeite waard. ’s Middags zijn we op een bankje bij een groot grasveld neergestreken en hebben daar op ons gemak gepicknickt. Er kwamen een soort kalkoenen op ons af, maar gelukkig deden ze geen poging om ons eten af te pakken. Eenmaal op weg naar ons appartement kwam Loes op het idee om naar Lions Head te gaan. Voor degenen die hier niet mee bekend zijn; het is een van de bergen die je kunt beklimmen in Kaapstad. De rest had hier niet zo’n zin in, dus uiteindelijk zijn Loes en ik met zijn tweetjes gegaan. Bergschoenen aan (Loes had alleen converse schoenen wat uiteindelijk best lastig was bij de afdaling), drinken en rugzak mee en daar gingen we!! Vanaf het beginpunt zou de klim ongeveer een uur duren, maar voordat we er waren hadden we al een behoorlijke steile wandeling van een uur achter de rug. Omdat het inmiddels niet mogelijk is om een reisverslag te maken zonder dat daar de naam Wout in voorkwam moest het blijkbaar zo zijn dat we halverwege Wout en zijn vriendin Liselot tegenkwamen. Nice to meet you!! Volgens hen zou het nog ongeveer 25 minuten duren en dan zouden we boven op Lions Head staan en het zou op het laatst nog wel een pittige klim zijn. Nou dat was het!! Het werd uiteindelijk nog best druk op de route met als gevolg dat ik als een soort moeder eend (ik bleek achteraf veruit de oudste bergbeklimster te zijn!) voorop aan het klauteren was terwijl alle kuikentjes braaf volgden. Ondertussen steunend op metalen handvaten en hangend aan ijzeren kettingen was ik me ernstig zorgen aan het maken hoe ik in vredesnaam nog van die bult af zou komen! Maar aangezien ik gevolgd werd door mijn kinderen en opgeven natuurlijk geen optie was, bleef ik maar braaf door klimmen. Er kwam geen eind aan!! Maar precies een uur na vertrek bereikten we de top en het was geweldig!! Een prachtig uitzicht, een dalende zon boven de zee en samen met mijn dochter helemaal in Zuid Afrika. Het was de klim dubbel en dwars waard. We hebben veel foto’s genomen en ik wilde perse wachten op de zonsondergang om daar ook nog een paar mooie shots van te maken. Daarna snel naar beneden want het zou nu snel donker worden.
Loes: en donker werd het al heel erg snel! Met mijn moeder aan mij zijde zijn we misschien een beetje onhandig ogend de berg af gedaald, we hebben een taxi gebeld en die heeft ons weer braaf terug gebracht bij het appartement. Snel de douche in gesprongen en daarna zijn we naar Mama Afrika gegaan. Een restaurant waar je allerlei Afrikaanse lekkernij kan eten, zoals krokodil, kudu, springbok, struisvogel en nog een paar wilde beesten. Ook was er een Afrikaanse band die allerlei liedjes op Afrikaanse wijze coverden.
Dinsdag 13 mei. We hadden de afgelopen dagen veel gewandeld en aangezien Loes toch ook af en toe stage moet lopen hadden we ons voorgenomen om het vandaag rustig aan te doen. Een rustdag dus waarbij we ’s middags gezellig gekaart hebben en rond half 5 richting Loes gingen want we zouden ’s avonds bij Gipsy gaan eten, een restaurant in de wijk Observatory waar Loes woont. We hebben kennisgemaakt met de andere huisgenoten van Loes. Lekker gegeten en ’s avonds weer gerikt, maar nu met Loes erbij waardoor de sfeer meteen heel anders was dan ’s middags……
Woensdag 14 mei. Vandaag een uitstekende dag om een tour te maken naar Kaap die Goeie Hoop. Bernard en Loes hebben ’s morgens een auto gehuurd. Het eerste ritje was volgens mij niet helemaal vlekkeloos verlopen want er hing een gespannen sfeer tussen hen beiden, er was al een wieldop kwijt. Het zou een lang verhaal worden als ik alles in detail beschrijf, dus daarom alleen de high lights. We hebben de haven van Hout Bay gezien en in het ‘centrum’ koffie gedronken. Daarna zouden we de Chapman’s Peak route rijden, maar aangezien ze daar tot ’s middags aan de weg aan het werken waren, zouden we dat nu op de terugweg doen. Daarom via Constantia naar Boulders Beach. Daar hebben we op ons gemak de pinguïns geobserveerd en wederom veel foto’s genomen. Vervolgens door naar Cape Point tot in de vuurtoren waar we zagen dat we 9635 kilometer van Amsterdam af waren!! Het volgende is wel een vermelding waard. Er lopen daar namelijk veel bavianen rond en overal wordt gewaarschuwd dat ze op eten af komen. We hadden het plan gevat om een paar pizza’s te bestellen en deze snel op te eten omdat we een strak tijdschema volgden wat gids Loes had opgesteld. Oma, Iris en ik namen alvast plaats aan een tafel waar we 2 blikjes cola en een flesje water neerzetten. Vervolgens komt er heel rustig een baviaan op ons af, gaat op de tafel zitten en wij dachten; niets aan de hand want er staat toch nog geen eten op tafel. Opeens haalt hij uit naar een blikje cola, schiet weg, verliest onderweg nog het blikje, pikt het snel op en laat ons verbouwereerd achter. Ik had echt niet gedacht dat ze ook belangstelling zouden hebben voor een blikje cola!! Daar eten was dus per direct geen optie meer. Inmiddels waren de pizza’s klaar en besloten we deze bij Kaap die Goeie Hoop op te eten. Loes had de pizza’s bij zich en liep al sluipend en rondkijkend naar de auto niet wetend hoe ze daar zo snel in moest komen. We hebben er smakelijk om gelachen.
Op de terugweg hebben we dus de alom bekende route Chapman’s Peak gereden. Helaas net de ondergaande zon gemist, want het was inmiddels al 18 uur. Ter afsluiting van deze ontzettend leuke dag zouden we sushi gaan eten waar met name de meiden dol op zijn en Bernard en oma in iets mindere mate. Laatst genoemde is ook niet zo bekend met dit eten. Er werden per persoon een schaaltje klaar gezet met gember en een theelepel wasabi. Loes had net nog aan oma uitgelegd dat dit een bijgerecht was en dat ze voorzichtig moest zijn met dat groene spul omdat dat heel heet is. Nog voordat het eerste gerecht voor haar neus stond had oma de hele hoeveelheid wasabi in een keer in haar mond gestopt!! Holy piep. Wij schrokken ons te pletter en met name Loes kwam niet meer bij van het lachen. Oma hield zich verschrikkelijk goed en vertelde dat ze nergens last van had. Later biechtte ze op dat ze het gevoel had dat ze over moest geven, maar gelukkig is het goed afgelopen. Die oma toch!
Donderdag 15 mei. Vandaag zou het niet zo’n mooie dag worden, maar dat was niet zo’n probleem omdat we uitgenodigd waren door Chosa (waar Loes dus stage loopt) om langs een aantal projecten te gaan. We hebben kennis gemaakt met Elena en Solitude, de stagebegeleiders van Loes. Ze zijn heel tevreden over Loes en hebben gezegd dat ze haar straks zeker zullen missen. Dat is natuurlijk altijd leuk om te horen. Elena vertelde dat ze al verschillende stagiaires heeft gehad en dat haar was opgevallen dat Loes haar familie in het begin erg gemist had, maar ook dat zij zich nu ten opzichte van andere stagiaires het meest op haar gemak voelt in Kaapstad. Mooi om te horen, toch? Zoals Loes al eerder vertelde is Chosa een organisatie in Afrika die veel doet voor kinderen , maar ook allerlei andere projecten heeft. De locaties waar we geweest zijn gingen eigenlijk van kwaad naar erger. Allereerst waren we bij een dependance waar we konden zien dat er stoffen geverfd werden. Daar werden tassen, tafelkleedjes, kussenhoesjes,… van gemaakt. Ook konden we kijken naar een weverij. Er was een winkeltje waar dit gekocht kon worden. Aan alle artikelen zat een kaartje van degene die het gemaakt heeft en 75% van de opbrengst gaat ook naar diegene toe. De ander 25% wordt gebruikt voor het investeren van materialen. Iris en ik hebben er een tasje gekocht. Daarna zijn we op bezoek geweest bij een ander weeshuis. Bijna alle kinderen waren naar school, dus het was er rustig. Er lagen 2 vrijwilligers op de bank te slapen (niet wakker gezien dus) en er was een dochter van de oprichtster en 1 kind. Loes werkt samen met de andere dochter om de financiële administratie op orde te brengen. Deze dochter moet iedere dag naar het ziekenhuis met haar baby van 11 maanden die dagelijks medicatie nodig heeft voor TB, maar ze geven haar geen medicijnen mee voor een hele maand. Vervolgens zijn we naar een weeshuis geweest waar Loes het after school program. Momenteel ligt dit stil omdat er niet voldoende vrijwilligers zijn. We werden daar allerhartelijkst ontvangen door Makoulu (betekent oma) een vrouw die zich al sinds jaar en dag bezig houdt met dit weeshuis. Er zijn soms wel 25 kinderen en er zijn kinderen van 7/8 jaar oud die er al vanaf hun geboorte zitten. We hebben de slaapkamers gezien met de stapelbedden, de keuken, de nieuwe televisie. Het was oud materiaal, maar het zag er wel schoon uit. De kinderen vinden het allemaal geweldig als je komt kijken en we werden enthousiast uitgezwaaid door hen en Makoulou die ik nog even samen met oma op de foto heb gezet. Daarna was het tijd voor een oliebol met hamburger. Klinkt apart, maar smaakt best lekker en dat voor 6 rand (42 cent). Als een na laatste zijn we naar een crèche geweest in een township waar we via een doolhofroute tussen allerlei barakken, bestaande uit golfplaten en uiteenlopende materialen, terecht kwamen. Het was er erg donker. In de ene ruimte zaten wel 30 kinderen in de leeftijd van 3/4 jaar netjes in een kring een zakje chips te eten en in de andere ruimte zaten ongeveer 15 kinderen van anderhalf/2 jaar wat te drinken terwijl 1 vrouw in het midden de was aan het doen was naast een gaskacheltje. Ondenkbaar in Nederland. Het zag er best bedroevend uit, maar iedereen leek toch wel tevreden. We waren er van onder de indruk. Toen werd het langzaamaan tijd voor Loes om weer wat te werken en zijn we naar het weeshuis gegaan waar ze samen met Solitude de after school program doet voor kinderen van 5 tot 8 jaar . De kinderen reageerden weer erg enthousiast en na even met de oprichtster gesproken te hebben zijn we weer naar ons appartement vertrokken. Respect voor Solitude, Elena en alle anderen die voor Choza werken. Elena zei dat je dit werk alleen kunt doen als je van de kinderen houdt en dat geloof ik zeker. Loes zou nog een keer hutspot voor ons maken. Uiteindelijk hebben Iris en ik de boodschappen hiervoor gedaan en heeft Masterchef Bernie in het verre Afrika een heerlijke Hollands maaltijd voor ons gemaakt, daar was Loes ook erg aan toe!
Vrijdag 16 mei. Loes: vrijdag zijn we de dag begonnen bij het district six museum. Dit museum gaat over een wijk waar tijdens de apartheid bijna alle inwoners zijn moeten verhuizen naar townships of andere delen van de stad omdat ze niet blank waren. Er liep daar ook een man rond die zelf in deze wijk heeft gewoond tijdens de apartheid en ook is moeten verhuizen. Ik vond het museum erg indrukwekkend en vooral het persoonlijke verhaal van deze man gaf extra waarde, een erg inspirerend verhaal. Vervolgens zijn we naar een winkelcentrum geweest net buiten Kaapstad waar Iris en ik samen rond hebben gelopen en de oudjes even hun gang hebben laten gaan. Helaas niet heel veel gekocht maar we hebben ons wel prima vermaakt. Vervolgens zijn we doorgereden naar Kalk Bay, een stadje aan de kust. Volgens mijn stagebegeleider Elena was hier een erg lekker restaurant, helaas waren we vergeten te reserveren en het restaurant zat bomvol. Uiteindelijk zijn we naar een Italiaan geweest waar we ook heerlijk gegeten hebben.
Zaterdag 17 mei. Het zou een zonnige dag worden en op ons verlanglijstje stond nog Kaap Agulhas. Dit is het meest zuidelijke punt van Zuid-Afrika waar de Atlantische en de Indische oceaan bij elkaar komen. Het is een van de meest gevaarlijke plekken ter wereld omdat de stroming enorm is. Er zijn daar honderden schepen gestrand in het verleden. Het was ongeveer 3 uur rijden daar naar toe. Bernard en Loes wisselden elkaar af met rijden. Onderweg hebben we nog wat gedronken in Bredasdorp (je ziet er allerlei Hollandsachtige plaatsnamen) en rond 13 uur kwamen we op de bestemming aan. Het was er heel mooi. Inderdaad flinke golven en het voelde heel bijzonder om op deze plek te zijn (voor mij althans). Heel veel foto’s gemaakt door hoffotograaf Bernie en iedereen heeft daar nog een wens gedaan en een steen in de zee gegooid. Terug zouden we de alternatieve route doen langs de kust. Uiteindelijk is daar niet veel van terecht gekomen. Via een breed zandpad door de binnenlanden reden we richting Hermanus. De wegen en het landschap deden best safari-achtig aan, maar de dieren werkten in deze niet erg mee. We kwamen hoofdzakelijk koeien en schapen tegen, maar daarentegen zagen wel veel verschillenden vogelsoorten, onder andere struisvogels. Na zeker 3 uur ‘gehobbeld’ te hebben kwamen we in Hermanus aan. Dit is een heel bekende spotplaats voor walvissen. Ze zijn het meest te zien van mei tot september, maar helaas hebben we er geen kunnen spotten. We waren er ook op het verkeerde tijdstip want de winkels waren dicht en de restaurants nog niet open. Uiteindelijk mochten we nog wel ergens naar binnen om een kop koffie te drinken, maar achteraf gezien was het veel moeite voor weinig genot. Helaas pindakaas, dus maar weer door naar Kaapstad. Loes nam het ‘roer’ weer over, op naar het volgende zandpad!! Op een gegeven moment hadden we het wel gehad met al die oneffenheden. Loes doet op deze manier wel veel rijervaring op. Toen we weer op de snelweg waren, was het nog 110 km!! Uiteindelijk kwamen we om 19.45 uur weer ‘thuis’ en hebben we ons getrakteerd op een gezellig etentje in een tapasrestaurant.